آیت الله طالقانی، ابوذر امام

میرزا علی آیت اللهی: امام «ره» کاریزمای خاص خود را داشتند. امام مردم بودند و استاد حواریون. مردم عاشقانه امام رادوست داشتند و شاگردان نیز تسلیم نظر بودند و امام را باور داشتند و در جهت پیاده شدن برنامه های امام در تلاش و تحرک.
مرحوم اقای طالقانی خودش بود. هم امام را دوست می داشت و هم مردم را و هم حرفش را می زد. نمی خواست بگوید سلطان به سلامت باشد همه جا امن و امان است و د رشهر خبری نیست که نیست به دنبال جاه و مقام نبود بلکه به دنبال پیاده کردن برنامه و مرام بود.
امام مورد علاقه عده ای هم نبود و اصلا نباید هم می بود. آنها که امام را نمی خواستند دور و برکسانی جمع می شدند که کلامی بجز بیان امام را بگویند و چون عمق دیدگاه طالقانی عزیز را نمیدانستند او را بزرگ میکردند تا شاید امام را کوچک کنند. این را هم امام می فهمید و هم طالقانی بر آن آگاهی داشت.
طالقانی به خوبی می فهمید و می دانست که پدر پدر گفتن و حلقه زدن ها از سودای دل آن گروه نیست. امام هم به خوبی میدانست که آنها که مرتب خطر ایت الله طالقانی را گوشزد می کنند دردشان شاید حفظ دین نبود و حفظ جایگاه و تصرف مقام بود. پس بین امام و طالقانی مسئله ای نبود.
اصلا نظام به پدر طالقانی ها و مشابه ایشان که بابیان متفاوتی حرف بزنند نیاز داشت تا نظام پویا و فعال بماند. نظام نوپای ما کسی را می خواست که در مجلس خبرگان بر روی زمین بنشیند. کسی را می خواست که دست امام را نبوسد ولی فکر امام را تقدیس کند و عشق امام را ببلعد. کسی را میخواست که ساده و پدرانه بچه های در معرض انحراف و اشتباه را در آغوش بگیرد تا تعداد کمتری به اغوش شیطان بغلتند.
امام او را می فهمید و ابوذرش بود. او امام را می فهمید و بالاخره وقتی سران منحرفین ماهیت و تغییر ناپذیری خود را نشان دادند با زبان خودش به جوجه کمونیستها تاخت.

امام ابوذرش را به ربذه تبعید نکرد چون امام بود و عثمان نبود!
امام ابوذرش را به بهانه محور جوانان قرار گرفتن زندانی یا محدود نکرد.
طالقانی ادعای رهبریت نکرد و خود را در سایه امام قرار داد.

جامعه به طالقانیها نیازدارد تا زنده وپویا بماند.

روحش شاد

برچسب‌ها:آیت الله طالقانی, یزد, یزدِ آگاه